„Sad osjećam da mogu biti više nezavisna, o mnogim stvarima odlučujem sama“, svjedočenje je A.S, jedne od osam korisnica/ka usluge stanovanja uz podršku za osobe sa intelektualnim teškoćama, koju u tri stambene jedinice pruža pančevačko Udruženje „Na pola puta“.
I prije krize izazvane koronavirusom, a motivisano ekonomskim nejednakostima, sociološkim i kulturološkim promjenama, na globalnom planu su se mogli zabilježiti novi modeli inkluzivnog stanovanja. Glavna karakteristika ovih modela je takozvana ekonomija dijeljenja koja fokus stavlja na razmjeni postojećih resursa u okviru zajednice, naspram konzumerističkog ekonomskog modela koji podrazumijeva kupoprodajne transakcije i trajno posjedovanje dobara. Modeli se razlikuju u odnosu na njihovu svrhu i ciljne grupe, a u kontekstu pružanja podrške osobama sa intelektualnim teškoćama, cilj je kreiranje uslova za dostojanstven život i promovisanje aktivne uloge korisnika/ca ovih usluga u oblikovanju lokalnih zajednica. Organizacija KeyRing u Ujedinjenom Kraljevstvu promoviše mrežni pristup i organizuje stanovanje uz podršku tako što povezuje korisnike/ce u fizičkoj blizini. Mreža koju čini devet korisnika/ca dobija podršku kroz lokalne KeyRing habove i lične asistente, a značajnu ulogu u osamostavljivanju ima i vršnjačko učenje i podrška. Švedski STIL model, prema evropskom pravnom okviru, samostalnog življenja za osobe sa intelektualnim teškoćama, fokus stavlja na što aktivnije uključivanje osobe u svakodnevni život kako bi se izbjegle izolacija i klasterizacija koje su neminovne u institucionalnom modelu. Promjene u načinu života koje su nastale usljed krize koju trenutno doživljavamo, kao što su socijalna izolacija, poteškoće u pronalaženju zaposlenja i organizacija svakodnevnog života u neizvjesnim okolnostima, samo su istakle potrebu za solidarnim pristupima stanovanju.
Uslugu stanovanje uz podršku, koja predstavlja dio širih procesa deinstitucionalizacije usluga socijalne zaštite, Udruženje „Na pola puta“ realizuje od 2006, a licenciranu uslugu od 2014. godine. Cilj usluge je da omogući osobama sa intelektualnim teškoćama priliku da ostvare samostalnost i unapređuju kvalitet svojih života, ostajući u blizini svojih primarnih ili hraniteljskih porodica.
Foto: socijalnoukljucivanje
Katarina Tadić, koordinatorka usluge u okviru Udruženja, ističe kontekstualizaciju kao komponentu koja ovu uslugu socijalne zaštite izdvaja od drugih i doprinosi njenoj generalnoj održivosti. Institucionalno zbrinjavanje osoba sa intelektualnim teškoćama obično podrazumijeva njihovo izmiještanje iz prvobitne zajednice. Pored promjene adrese, institucionalizacija nerijetko podrazumijeva odlazak u drugi grad. Na putu osamostaljivanja nakon izlaska iz institucija, korisnici/ce se često vraćaju u prvobitne zajednice. Kako su značajan period života proveli u drugoj sredini, proces adaptacije na suštinski nepoznatu sredinu, predstavlja izuzetan izazov.
Kada je riječ o stanovanju uz podršku, blizina primarne porodice i poznatost okoline omogućavaju korisnicima da prihvate novu, nezavisnu, samostalnu životnu fazu lakše. „Šanse za uspješno osamostaljivanje su veće nego u institucionalnom modelu, jer korisnici/ce prepoznaju i vole svoju okolinu, a mogu da se fokusiraju na adaptaciju na uslugu i život sa drugim korisnicima/cama“, ističe Katarina prednosti ove usluge. Stanovanje je organizovano u stanovima u naseljenim mjestima, u kojima korisnici/ce žive samostalno, uz podršku stručnog tima, u skladu sa svojim potrebama, godinama i mogućnostima. Stručni tim se sastoji od koordinatora usluge, socijalnih radnika, defektologa, psihologa, kao i asistenata koji su na usluzi korisnicima prema njihovim potrebama.
Aleksandra Janić, izvršna direktorka Udruženja, naglašava delikatnost uloge cjelokupnog tima podrške u okviru ove usluge. „U suštini, roditelji naših korisnika nam, uz veliku dozu povjerenja, povjeravaju brigu o svojoj djeci.“ Upravo uzimajući to očekivanje u obzir, obe sagovornice ističu važnost trenutka i procesa ulaska korisnika/ce u uslugu. „Vrlo često je početak usluge za korisnika/cu, obilježen kriznom situacijom u porodici iz koje potiče, što rezultira time da o njemu ili njoj nema više ko da brine. To je nažalost još uvijek čest slučaj“, navodi Aleksandra. Kako ulazak korisnika/ca u uslugu podrazumijeva odvajanje od roditelja ili staratelja u specifičnim okolnostima, najpoželjniji tok usluge bio bi postepeno osamostaljivanje, koje nije izazvano stresnom situacijom, kao i dobro upoznavanje svih aktera sa uslugom. Sam proces adaptacije u okviru usluge je individualan i može trajati od sedam dana do pet, šest mjeseci i podrazumijeva adaptaciju na nove uslove života kao i preuzimanje individualno definisanih odgovornosti u zajedničkom životu sa drugim korisnicima/cama.
Foto: socijalnoukljucivanje
Idealan proces adaptacije korisnika/ca na nove okolnosti življenja ne postoji, pa je suština usluge u individualnom pristupu svakom korisniku i korisnici. Koordinatori usluge i asistenti definišu individualni plan podrške sa svakim novim korisnikom/com. Korisnik/ca možda prvi put uči da pripada grupi, prvi put živi van svoje primarne porodice i sa vršnjacima i to je najčešće motivacija da nove načine života i prihvati. „Često su posredi noviteti koji mu ili joj nisu bili ponuđeni do sada, a na nama je i da uslugu što je više moguće povezujemo sa lokalnom zajednicom“, ističe Katarina specifičnost ove usluge koja svoju svrhu pronalazi u saradnji svih aktera u lokalnom kontekstu. Samo neki od povezujućih aktivnosti koje ova usluga inicira su aktivno učestvovanje u kulturnim sadržajima, kao i sportsko-rekreativnim ponudama u gradu.
Na temu kompleksnog sistema podrške koji pružalac usluge obezbjeđuje korisnicima, naše sagovornice ističu važnost uloge asistenata. Odabir asistenta, prema riječima Aleksandre, od velikog je značaja za uspješno osamostaljivanje korisnika/ca, a Katarina ističe da oni predstavljaju bazu podrške. Pored kriterijuma kao što su lični kapaciteti asistenta u pružanju podrške, Aleksandra navodi kompatibilnost sa korisnicima/cama kao jedan od zahtjevnijih zadataka pružalaca usluge, što omogućava da se usluga suštinski modelira prema konkretnim korisnicima/cama. Asistenti su u obavezi da završe akreditovani program obuke i da imaju završenu osnovnu školu. Njihovo angažovanje zavisi od potreba za podrškom konkretne stambene jedinice. Na samom početku, kada korisnik/ca dođe u smještajnu jedinicu, podrška je dostupna 24 sata, asistenti se smjenjuju tokom dana, kako bi se svi upoznali sa korisnikom/com i njegovim/njenim navikama i sposobnostima. Vremenom, broj sati se smanjuje. Ovaj vid podrške zavisi i od činjenice da li korisnik/ca ima radno angažovanje.
Foto: socijalnoukljucivanje
Na pitanje kako kao iskusni pružaoci ove usluge vide njenu budućnost, Katarina i Aleksandra navode neizvjesne okolnosti koje obilježavaju praksu svih u doba krize izazvane koronavirusom. Njihovo konkretno iskustvo za vrijeme krize je izuzetno pozitivno, a navode da je presudnu ulogu odigralo višegodišnje iskustvo koji stručni tim ima u pružanju ove usluge. Nakon uvođenja vanrednog stanja, stručni tim usluge brzo je reagovao osnaživanjem komunikacije sa svim akterima usluge. „Bilo je neophodno da i stručni tim dobija kontinuiranu podršku, što je van institucije znatno lakše, kako bi mogao da na adekvatan način podržava korisnike/ce u izrazito napornim i neizvjesnim okolnostima“, navodi Katarina i nastavlja da su u razgovoru sa kolegama iz drugih socijalnih servisa zaključili da je to, nažalost, bila rijetkost u ovim okolnostima.
Važno je napomenuti da je karantin predstavljao specifičan izazov, jer je produžen i nakon što je u većem dijelu društva prestao da važi. Kontinuirano rješenje za ove izazove naše sagovornice pronalazile su u suštini same usluge: aktivnom slušanju korisnika/ca i prilagođavanju svakodnevnih aktivnosti njihovim potrebama. Korisnici su, između ostalog, pohađali muzičke, fitnes i kreativne radionice. Katarina ističe da je, kao i prije krize, otvorena komunikacija predstavljala osnov usluge, kako bi i nadalje njegovali odnos povjerenja sa korisnicima/cama i njihovim porodicama. Upravo svjedočenja porodica o spokoju koji su pronalazile znajući da su njihovi bližnji brižno i stručno tretirani u vrijeme vanrednih okolnosti, predstavljaju motivaciju za Aleksandru i Katarinu da nastave dalje.
Upravo to „dalje“ u viziji sagovornica i Udruženja „Na pola puta“, uprkos kriznom periodu, ne prestaje da bude aktuelno. Pored daljeg razvoja postojeće usluge i povećanja broja korisnika/ca, Katarina i Aleksandra ističu razvijanje aktivnosti i produbljivanje veza sa lokalnom zajednicom. Jedna od osnova tih novih veza biće radno angažovanje – podizanje svijesti kod lokalnih poslodavaca i prilika za radnim angažovanjem korisnika/ca usluge.
Tekst preuzet sa: http: socijalnoukljucivanje.gov.rs
